شاه شمشادقدان خسرو شیرین دهنان        که به مژگان شکند قلب همه صف شکنان 

 
مست بگذشت و نظر بر من درویش انداخت    گفت ای چشم و چراغ همه شیرین سخنان 

 
تا کی از سیم و زرت کیسه تهی خواهد بود    بنده من شو و برخور ز همه سیمتنان  

کمتر از ذره نه‌ای پست مشو مهر بورز               تا به خلوتگه خورشید رسی چرخ زنان 

 
بر جهان تکیه مکن ور قدحی می داری        شادی زهره جبینان خور و نازک بدنان 

 
پیر پیمانه کش من که روانش خوش باد            گفت پرهیز کن از صحبت پیمان شکنان 

 
دامن دوست به دست آر و ز دشمن بگسل           مرد یزدان شو و فارغ گذر از اهرمنان 

 
با صبا در چمن لاله سحر می‌گفتم                  که شهیدان که‌اند این همه خونین کفنان

 
گفت حافظ من و تو محرم این راز نه‌ایم           از می لعل حکایت کن و شیرین دهنان