زندگی باید کرد !
گاه با یک گل سرخ ، گاه با یک دل تنگ ،
گاه باید رویید در پس این باران ، گاه باید خندید بر غمی بی پایان ...
متن سنگ قبر کوروش کبیر
ای انسان هر که باشی واز هر جا که بیایی
میدانم خواهی آمد
من کوروشم که برای پارسی ها این دولت وسیع را بنا نهادم
بدین مشتی خاک که تن مرا پوشانده رشک مبر
در زندگی درد هایی است که روح انسان را از درون مثل خوره می خورند و می زدایند،
این درد ها را نه می شود به کسی گفت و نه می توان جایی بیان کرد!
(صادق هدایت)
آسمان روشن و آبی
کنون تلخ و ملال انگیر
سفید پوشیده بودم با موی سیاه
اکنون سیاه جامه ام با موی سپید .
می آیم ، میروم
می اندیشم که شاید خواب بوده ام
می اندیشم که شاید خواب دیده ام
خواب بوده ام . خواب دیده ام
وقتی که بچه بودم
پرواز یک بادبادک
می بردت از بام های سحر خیزی پلک
تا نارنج زاران خورشید
آه آن روزهای رنگین
آه آن روزهای کوتاه
وقتی که بچه بودم
آب و زمین و هوا
بیشتربود و جیرجیرک شبها در خاموشی ماه
آواز می خواند
آن روز ها وقتی که من بچه بودم غم بود
اما
کم
بود
اسمائیل خویی
صدای بوسه باران
صدای خنده گل
صدای کف زدن لحظه ها برای بهار
دوباره معجزه آب و آفتاب و زمین
شکوه جادوی رنگین کمان فروردین
دوباره چهره نوروز و شادمانی عید
دوباره عشق و امید...
غم زمانه به پایان نمی رسد برخیز...
به شوق یک نفس تازه در هوای بهار.
نوروزتان خجسته باد
دیراست گالیا
در گوش من فسانه دلدادگی مخوان
دیگر ز من ترانه شوریدگی مخواه
دیر است گالیا!
